De avond voor ons vertrek hadden we heerlijk gegeten in een restaurant, alleen die peking eend viel mij toch iets tegen met al die botten erin! Ook waren onze ogen misschien iets te groot voor onze buik toen we losgingen met bestellen.
De volgende dag werd het tijd om Beiijng te verlaten en de trein te pakken naar Urumqi. Dit betekende zeer veel kilometers maken in 2 dagen tijd.
In het metro station na de gebruikelijke controles op naar Beijing centraal. Tijdens onze hordeloop met alle anderen naar de metro werden we aangesproken door een persoon met een Mao shirt en een rolkoffer. We kwamen er al snel achter dat hij ook de trein nam naar Urumqi.
Bij het wachten op de metro vroeg hij naar onze treinkaarten. Wij lieten deze zien en hij kwam met de schitterende mededeling dat de dweil achter het loket ons niet bij elkaar had gezet in de slaaptrein. Shit!
Helemaal met het probleem van taalbarriere wisten wij eigenlijk dat we het nooit voor elkaar konden boxen om in dezelfde coupé te slapen.
Maar daar was Benjamin! (De naam van de kerel met het Mao shirt) 'Ik ga het regelen!'
Op het station bleek dat wij een vertraging van minimaal 5 uur zouden hebben, maar het zal ook 8 uur kunnen worden. Tijd om te wachten dus!

Vlak voordat we de trein in konden had Benjamin het grandiose idee om iets meer te betalen zodat een mannetje ons meenam naar de trein via een omweg. Maar dat we wel eerder in konden stappen dan de rest.
Dit was een hilarische run door het hele station. Samen met de rolkoffer kudde holden we achter het mannetje met het volle steekkarretje aan. Uiteindelijk maakte het qua tijd niet veel uit.
Op het perron de Captain van de trein gevonden en Benjamin eiste bij haar dat wij bij elkaar moesten in een coupe. Ze schreeuwen heen en weer in het Chinees tegen elkaar dus wij dachten dat ze boos was. Maar dit was hem toch weer gelukt. En daarnaast zorgde hij ervoor dat hij er ook bij was! Benjamin onze redder!!!
De volgende dag hoorden wij in de trein dat Urumqi op het moment nogal onrustig was. (mensen vergeleken het met Noord-Ierland)
Hoogst waarschijnlijk zouden wij een bewaakt hotel moeten nemen en deze niet mogen verlaten. De volgende ochtend werd dit ook wel duidelijk vanuit de trein. Elke 200 meter stonden er bewapende soldaten langs het spoor.
We besloten om te proberen onze ticket om te boeken en direct door te reizen naar Kazachstan. Wederom was Benjamin onze grote redding hierbij. Het was gelukt!

Tijdens het wachten in de VIP ruimte op het station waren we weer een attractie. Wendy moest op de foto met bediening en soldaten wilden met mij op de foto.
Bij het instappen op de volgende trein verwachtten wij weer een hectiek zoals in Beijing. Dat bleek niet zo te zijn. Er zaten amper mensen in deze slaaptrein. Eindelijk een nacht zonder geroggel en gescheet!
Vroeg in de ochtend de volgende dag werden we de trein uitgeknikkerd vlakbij de grens.
De plaats genaamd "Huoerguosi".