Moskoud

Het eerste wat opvalt aan Moscow is de stralend blauwe lucht. Die was er in China niet. Deze stad staat vol monumenten en oude gebouwen. Eigenlijk zijn ze overal bezig met restaureren ipv nieuwbouw. Een hele mooie stad met brede straten en bomen. Jammer zijn de vele auto's. Wel mooi zijn ook overal de gouden bolletjes die er bovenuit steken en het plein met het kremlin (lijkt beetje op gekleurde ijsbolletjes).

De hele gelopen was wel een beetje veel. De ochtend erna pakten we onze 1e klas sleeper trein naar Berlijn. Dit was geen gouwe ouwe maar een superdeluxe tupperware box. Na een rit van 22 uur nog even op de koffie bij Erdogan in Berlijn. (Zie de foto's).

Welcome to Russia

In Astana zijn we maar 1 avond gebleven. De dag erna waren we al vroeg uit de veren om aan de grote treinreis naar Rusland te beginnen. Na de tascontrole op het station ging het instappen in de trein vrij vlot. Deze rit naar Moscow duurt zo'n 3 dagen en 2 nachten. De eerste dag reden we met dit antieke gevaarte door het noordelijke gedeelte van Kazachstan richting de grens. Ergens voor de grens wordt de diesellocomotief verwisselt voor een modernere uit Rusland.

Rond 7 uur 's avonds was het zo ver. Eerst kregen we de Kazachse controle waarbij ze een aantal keer vroegen hoe ik heette. Duh dat zie je toch in mijn paspoort...Alles bij elkaar waren ze 1 1/2 bezig en het werd steeds broeieriger en muffer in onze coupe van dat stilstaan. Nadat deze heren en hun hondje weer verdwenen gingen we snel naar de restaurantwagon om af te koelen en te dineren. Zaten deze Kazachse types er ook. Ze vroegen ons dingen als ' do you have marihuana?' Een half uur verder boemelen kwam de Russische controle en het hele riedeltje begon weer van voren af aan. Het heeft er ook mee te maken dat ze ons reisplan een beetje vreemd vinden. Nadat alles was afgerond door de Russen zei onze coupe-chef op KGB toon de legendarische woorden 'Welcome to Russia'.

Onze medereizigers waren een Russische mevrouw tegenover met een nogal emotieloze uitdrukking, een zonderling teruggetrokken Rus boven die amper wat zei. Ook waren er de eerste nacht een beetje vreemde gasten, een man die mij de hele tijd bleef aanstaren en de typische militair rus. Ik heb een laken opgehangen voor mijn bovenbed en mijn eigen tent gebouwd voor dat ik ging slapen.
Rond 6 uur 's ochtends had Renze lekker een bakkie pleur gezet in zijn thermosfles en ging eens goed voor het raam zitten. De chef van onze coupe, Timor uit Georgie, had hem namelijk getipt dat het erg mooi ging worden. We gingen recht door het Oeral gebergte met Grizzly beren enzo. Maar om eentje te zien moet je vodka drinken zei Timor. Het landschap is echt prachtig. Je ziet vele bossen, rivieren en dorpjes met zelfgebouwde huisjes. Ergens in het Oeralgebergte stopten we bij een dorpje om souvenirs in te slaan. Timor probeerde ons de grootste en meest kitsche schilderijen aan te smeren. Uiteindelijk werd het een soort parelketting voor Wendy nadat Timor de stenen had goedgekeurd of deze wel bij mijn sterrenbeeld waterman pasten.

Overdag kwam er vaak een schattig blond meisje (3 jaar) op bezoek die naar muziek wilde luisteren met mijn koptelefoon. Daarnaast begon ze te pulken aan de bedrading, ging wild typen op de tablet en pakte mijn telefoon af. Verder was ze heel lief en ik kreeg nog een armbandje van haar moeder (voor het babysitten denk ik).
Op dag 2 werden we wakker van windeieren van de afzonderlijke buurman. De zuur-kijkende dame op het benedenbed was inmiddels verwisseld door haar bolle broer. Hij leefde op een halve vuilniszak met snoep en pillen. We kozen snel eieren voor ons geld en gingen op bezoek bij de Kazachse tantes van het restaurant voor een ontbijtje.

De restaurant ladies zijn echt geweldig. Beiden hebben gouden tanden en houden van lekker Kazachs eten. Dat krijg je met behulp van hun advies ook voorgeschoteld. Goulashachtige dingen en een soort vleespasteitjes. Ze vinden het maar raar dat we geen suiker en melk in de koffie willen. Af en toe klooien ze met de microfoon-speaker en proberen 'hippe' popmuziek op te zetten. Een soap werd het helemaal toen er in de ochtend een geblondeerde oma met pruillip en tienerkleren aanschoof. Ze leek geen geld te hebben maar alles wat ze op tafel kreeg (de pap, de thee het aardappelbroodje) stuurde ze met een hoog krengerig stemmetje terug naar de keuken want het was te koud of te warm. Echt credits voor de Kazach ladies die deze demente babouschka toch tevreden achter lieten (misschien was ze al loerend afgeleid door de 2 Rusboys naast zich) Deze boys waren wel weer een ander typisch iets. Niet ontbijten maar aan tafel zitten en bier bestellen. Voordat wij onze eieren op hadden tikten ze halve liter nummer twee erin.

De trein door de Kazachse steppe

De trein van Almaty naar het noorden van Kazachstan vertrok in de avond en kwam een dag later in de namiddag in Astana aan. We reisden in een coupe voor 4 personen met een deurtje er in. Dit kost in Kazachstan echt helemaal niks, 18 euro pp. We hadden een bed beneden en 1 erboven. In onze coupe reisden ook een Kazachse dame en haar zoontje.
De trein is heel oud en op het begin bij Almaty lijkt het of je in een stuiterbal zit. Binnen is het erg rustig. De landschappen zijn mooi en je ziet kuddes schapen, koeien of wilde paarden. Af en toe een dorpje maar vooral de Kazachse steppe. Het lijkt een beetje op het wilde westen van oude Amerikaanse films.

Zo meteen volgt een levendig verslag van de trein naar Moscow.

Het Alatau gebergte

Poging twee voor de natuur. Volgende ochtend niet uitgeslapen, maar als een malle bezig geweest om een plek buiten te vinden. Het werd nu echt tijd om dat te doen. Zo hoog mogelijk in de bergen een hotel geboekt. Tassen gepakt en uitchecken. Bij het uitchecken hebben wij nog maar eens een poging gewaagd om een taxi te regelen. Wat een wonder het lukte een keer. En dit met best goede hulp van het hotel. Binnen vijf minuten zaten we in onze "krasna" Toyota. We reden een heel stuk de bergen in en de taxichauffeur keek steeds moeilijker. Twee keer leek hij het op te willen geven en deed alsof het te ver was. Uiteindelijk kwamen we aan bij het Alpine Rose Hotel.

Een erg warm welkom was het niet. De gewezen kamer was erg groot met bad en open haard. Jee wat een meevaller. Na de lunch in het restaurant vroegen we de rekening en blijkbaar hadden we de verkeerde (dure) kamer gekregen. De twee sufferds van het hotel leken het zelf ook niet te snappen. Later kwamen we erachter dat dit hotel een grote mislukking is en ze het beter Alpine Faal kunnen noemen. Gelukkig waren we hier voor de natuur en die was wel prachtig. Zie de foto's! We zitten in het Alatau gebergte, tussen Almaty (Kazachstan) en Kirgizie.
Deze berg zit vol met schattige wezens. Wilde zwijnen, beren, wolven...maar die zijn we niet tegengekomen. Wel een eekhoorn die met ons op de foto wilde en een ander beest dat een soort kruising is tussen een hamster en een konijn.

De volgende ochtend lekker een Engels ontbijt. Niet dus. In tegenstelling tot wat op de boeking stond konden we een bord pap krijgen. En een kopje thee om het weg te spoelen. Een stelletje uit Estland kregen hetzelfde voorgeschoteld. Ze spraken een beetje Russisch en toen we met hun gingen teamen kwam er toch nog brood met kaas en worst op tafel. Ei 'njet'. Koffie 'njet'.
Toevallig zagen we dat de Kazachse dame achter ons het wel kreeg dus het was niet zo dat de eieren op waren. En een bakje pleur was ook ineens mogelijk. Sowieso ging de bediening zich elke keer snel verstoppen als we naar binnen kwamen of als we wilden bestellen.

De verdere dag liep overigens wel op rolletjes. We hebben 2 uur gewandeld naar het azuurblauwe meer boven op de berg. Het water heeft een hele onwerkelijk mooie kleur blauw.
Hier komt ook het water voor Almaty vandaan. Op onze terugtocht kregen we al snel een lift in een spiksplinternieuwe lada. Het stelletje (Spaans en Kazachs) boden ons aan mee te gaan naar de vogelshow beneden aan deze berg en daar te eten. Goed idee!
We begonnen met een paardrijritje. Renze was nog niet helemaal in vorm dus die bleef wachten. Ik vond het wel heel spannend, heb ik al jaren niet meer gedaan. Maar het paard was al oud (19!) en er liep iemand mee. Op het eind zijn we wat eerder gestopt, ik vond het ook wel beetje zielig dat het paard nog niet met pensioen is. Hierna hebben we Shasliek (vlees op een stokje) gegeten en toen begon de show. De showmaster haalde allerlei uilen en grote roofvogels te voorschijn. Het is een Kazachse traditie om te paard en met roofvogels te jagen. We zagen dat ze goed verzorgd worden en ze zijn niet uit het wild gevangen (maar daar geboren).
Ze hadden namen als Genghis Khan (de Golden eagle), Manager (een gier) en B12 (een valk). Af en toe vlogen ze om onze oren en moesten we wegduiken. Ik (Wendy) mocht zelfs op een vreemde manier zo'n gevaarlijke vogel voeren. Een kuikenpoot in m'n mond en de andere helft van het kuiken moest die vogel pakken. Omdat ik bang was dat die vogel mijn oog zou uitpikken ging ik telkens naar achter en lukte het niet helemaal. Derde keer toch geslaagd en ik heb allebei mijn ogen nog. De manager (de gier) was wel lachwekkend omdat die telkens heel debiel langs huppelde richting het balkon.

Na deze show vonden we dankzij de Kazachse direct een lift naar boven richting het hotel.
In de avond nog twee Nederlanders ontmoet en het werd gezellig. Nadat het Team-Toerist in de ochtend was uitgebreid ging de bediening ineens beter hun best doen. Ieder kreeg zelfs 2 eieren bij het ontbijt, meer brood en beleg en er was koffie.
Na het ontbijt een flinke wandeltocht naar beneden (10km) waar we de bus pakten naar de stad. Rond half 9 's avonds namen we de nachttrein door heel Kazachstan naar Astana (de nieuwe hoofdstad) De oude hoofdstad Almaty is trouwens een stuk mooier en levendiger. De straten zijn breed en staan vol met bomen.

Kazachstan; even helemaal weg

In Huoerguosi (China) gingen we de grens oversteken naar Kazachstan. Dit bleek uiteindelijk een hele missie! Voor mij was het allemaal nog wat zwaarder aangezien ik mij niet fit voelde.
Na veel gedoe aan de grens waar je als miltairen in rijtjes moest staan mochten we door naar het no-mansland. Daar doorheen kwamen we bij de Kazach grenspost en kregen we gelukkig al onze stempels! (je hebt er 2 nodig anders moet je naar een politie bureau om je extra te laten registreren).

Wat een verademing was het toen we in Kazachstan aankwamen! De mensen zoveel meer onstpannen! Koeien en paarden op de weg, karren met ezels ervoor. Zo zijn we aangekomen in de plaats Zharkent. Na ingecheckt te zijn nog snel een lunch gepakt bij een lokaal tentje. Op dat moment begon ik mij ronduit beroerd te voelen en had ik niet heel veel meer keuze om naar bed te gaan. Ik ben nog steeds van mening dat dit komt door de slechte hygiene in de trein van China, of misschien wel in het algemeen.
De volgende dag was ook Wendy super verkouden en werden we gedwongen om een dag langer in Zharkent te blijven. Helaas dus nog geen uitstap kunnen doen in de natuur van dit land.

De 19e voelden wij ons beide beter en checkten uit. We zouden naar Saty gaan de natuur in. Helaas pindakaas het ging hem niet worden. Taxi chauffeurs probeerden ons alleen maar af te zetten, dus al snel besloten de bus naar Almaty te nemen! Na een hele mooie rit door de woestijn, langs bergen met sneeuw en schitterende boederijtjes in de stad aangekomen.
Last minute een hotel geboekt en 10 minuten later ingecheckt.
Op een te Nederlandse tijd uiteten geweest (18.00 uur) vlakbij het hotel. Wat was dit eten heerlijk! Daarna lagen we al om 20.00 in bed. We waren allebij toch nog niet zo fit!

Kazachstan een mooi land wat in mijn ogen zeker het bezoeken waard is!
De bevolking is super aardig en behulpzaam op de uitzondering van taxi chauffeurs na. Deze zijn ronduit onbeschoft en irritant.
Mocht je van Lada auto's houden of nog zelf een oude auto thuis hebben en je hebt onderdelen nodig. Ga naar dit land! Het stikt ervan en alle vrachtwagens uit de Sovjet tijd rijden ook nog steeds. Krijg je pech langs de weg? Geen probleem elke rustplek heeft een brug zodat je ook onder je wagen kan sleutelen!
Persoonlijk ben ik dol op 4x4 auto's en ik kijk letterlijk mijn ogen uit!

Tot de volgende!

Ps van Wendy: Renze heeft het uitroepteken virus in China opgelopen.
Ps2 van Wendy: Het eten in Kazachstan is superlekker. Ik ben zelfs weer vlees gaan eten (in de veronderstelling dat het vlees van die koeien komt die overal rond lopen).

Uit Beijing met Benjamin

De avond voor ons vertrek hadden we heerlijk gegeten in een restaurant, alleen die peking eend viel mij toch iets tegen met al die botten erin! Ook waren onze ogen misschien iets te groot voor onze buik toen we losgingen met bestellen.
De volgende dag werd het tijd om Beiijng te verlaten en de trein te pakken naar Urumqi. Dit betekende zeer veel kilometers maken in 2 dagen tijd.
In het metro station na de gebruikelijke controles op naar Beijing centraal. Tijdens onze hordeloop met alle anderen naar de metro werden we aangesproken door een persoon met een Mao shirt en een rolkoffer. We kwamen er al snel achter dat hij ook de trein nam naar Urumqi.
Bij het wachten op de metro vroeg hij naar onze treinkaarten. Wij lieten deze zien en hij kwam met de schitterende mededeling dat de dweil achter het loket ons niet bij elkaar had gezet in de slaaptrein. Shit!
Helemaal met het probleem van taalbarriere wisten wij eigenlijk dat we het nooit voor elkaar konden boxen om in dezelfde coupé te slapen.
Maar daar was Benjamin! (De naam van de kerel met het Mao shirt) 'Ik ga het regelen!'
Op het station bleek dat wij een vertraging van minimaal 5 uur zouden hebben, maar het zal ook 8 uur kunnen worden. Tijd om te wachten dus!

Vlak voordat we de trein in konden had Benjamin het grandiose idee om iets meer te betalen zodat een mannetje ons meenam naar de trein via een omweg. Maar dat we wel eerder in konden stappen dan de rest.
Dit was een hilarische run door het hele station. Samen met de rolkoffer kudde holden we achter het mannetje met het volle steekkarretje aan. Uiteindelijk maakte het qua tijd niet veel uit.
Op het perron de Captain van de trein gevonden en Benjamin eiste bij haar dat wij bij elkaar moesten in een coupe. Ze schreeuwen heen en weer in het Chinees tegen elkaar dus wij dachten dat ze boos was. Maar dit was hem toch weer gelukt. En daarnaast zorgde hij ervoor dat hij er ook bij was! Benjamin onze redder!!!
De volgende dag hoorden wij in de trein dat Urumqi op het moment nogal onrustig was. (mensen vergeleken het met Noord-Ierland)
Hoogst waarschijnlijk zouden wij een bewaakt hotel moeten nemen en deze niet mogen verlaten. De volgende ochtend werd dit ook wel duidelijk vanuit de trein. Elke 200 meter stonden er bewapende soldaten langs het spoor.
We besloten om te proberen onze ticket om te boeken en direct door te reizen naar Kazachstan. Wederom was Benjamin onze grote redding hierbij. Het was gelukt!

Tijdens het wachten in de VIP ruimte op het station waren we weer een attractie. Wendy moest op de foto met bediening en soldaten wilden met mij op de foto.
Bij het instappen op de volgende trein verwachtten wij weer een hectiek zoals in Beijing. Dat bleek niet zo te zijn. Er zaten amper mensen in deze slaaptrein. Eindelijk een nacht zonder geroggel en gescheet!
Vroeg in de ochtend de volgende dag werden we de trein uitgeknikkerd vlakbij de grens.
De plaats genaamd "Huoerguosi".

We did it Mao way

We eindigden onze vorige episode met het nieuws dat we nog snel een hotelletje hadden gevonden waar 'niet-chinezen' welkom zijn. Niet dus....
Rond 22.00 kwamen we aan op Beijing South station. Na wat rondvragen bleek het adres van ons hotel niet te kloppen en moest we de andere kant op lopen. Na wat rondzwervingen nabij het station kwamen we aan bij het nogal aftands uitziende 7-days-in hotel. De mevrouw aan de balie sprak geen Engels maar het werd al snel duidelijk dat we niet welkom waren ondanks onze reservering. Alleen Chinese-citizens. Dit stond helaas niet op de boeking van booking.com. Gelukkig deed dit 7-days-out hotel nog net wat moeite (we gingen ook gewoon niet weg, dus ze wilde van ons af) om een ander hotel te zoeken en we kregen een begeleider mee. Dus hup met onze backpacks achter deze gast aan want andere opties waren er niet.

Na een half uur lopen, inmiddels was het half 12 's nachts, zagen we een joekel van een 4-sterren hotel opdoemen. Het was nog open en we mochten naar binnen. We kregen een kamer op de 23e verdieping met queen-sized bed. Duur maar relatief goedkoop voor Nederland, iets van 85 euro per nacht. Beter dan buiten slapen (denk ratten, muggen, kakkerlakken en vervelende smeris). In de ochtend schoven we aan bij het super-de-luxe ontbijt-buffet. Met voor Wendy veel vegetarisch, er waren veel verse groentes bij zoals diverse wortelen, pompoen, kool, sla blaadjes; maar dan de Chinese versies. Tussen de salade bakken lag een schaal met tofu blokjes. Ik nam blij een hap...smaakte naar volle bek met zout! Bouillon blokje...gadver.

We hadden ruim de tijd om ons volgende hotel te vinden en dat werd de Happy Dragon in het centrum van Beijing. Hier vlakbij zit de Imperial Palace. Ik weet nog steeds niet of dat hetzelfde is als de verboden stad. Maar het was wel mooi en het zag er imposant uit. Een boom is zelfs door een keizer ooit geplant. Helaas waren de tempels gesloten maar je kon wel in de tuinen rond lopen. Vooral de rots tuin was leuk.

Overigens was opvalt aan heel China is de controle. Big brother is watching all the time. Op elke straathoek (en ook elk hoekje van die Palace) hangen camera's. Op stations moet je door een heuse Check-point charlie om bij je trein te komen. En hier slaan we een bruggetje naar de volgende aflevering; de trein reis door heel China.

Op volle toeren

Wendy en Renze op 12-09-2018, 22:01

Nihauw,
We zijn in China en reizen nu met de trein naar Beijing. Inloggen in de reisblog lukt niet, misschien is het geblokt door de Chinese overheid. Google en Facebook werken hier ook niet.
En Renze moest z'n gevaarlijke bestek afgeven bij de treindouane. Als vervanging wilt hij graag een Nissan Patrol voor zijn verjaardag. ;)
Maar ja even terug naar Japan waar het allemaal dus begon...

Wendy heeft poepie veel gertraint en Ik, lord Renze heeft lekker uitgeslapen. Het eten in Japan is super fijn!!
Daarnaast heeft een vriend van Wendy, (ookwel Koning Filip genaamd ) ons een prettig verblijf gegeven door ons mee te nemen naar allemaal verschillende plekken in Tokyo.
Na een week slapen en trainen werd het tijd voor duo beweging richting Osaka. Met een noodgang van 300 km per uur werden we daarheen geslingerd. En hoppa de boot in.
We hadden een eigen kajuit.
Dit zou ons laatste "luxe" verblijf zijn tot Moskou. Een fijn avondmaal en een goed ontbijt erbij!
Het begin van het diner leek meer een soort van strandstoelwedstrijd op een vakantieoord. Maar uiteindelijk heerlijk gegeten. (ok het vegetatrische aanbod was nogal karig)

Na een nachtje flink bounchen op de golven zijn we aangemeerd in Busan, Zuid Korea. Dit zou eigenlijk ons meest spannende gedeelte worden van onze reis aangezien onze reisplanning hier heel strak stond. Van Busan naar Incheon in een paar uur om een boot te scoren naar China. (Deze boot konden we niet van tevoren boeken)
Van Korea hebben we niet al te veel gezien dan het ''landschap'' vol met lelijke betonnen gebouwen. In Seoul moesten we overstappen naar de metro, dit ging niet al te soepel en de Japanse netheid was behoorlijk verdwenen.
Gelukkig hielp een Koreaanse jongen (wonend in New Zealand) ons met de juiste lijn vinden en ons er letterlijk in te proppen.
Uiteindelijk in de haven! Met een mazzeltje bij de juiste international ferry terminal gekomen.
Snel naar binnen en tickets kopen voor deze boot. We kregen de keuze om apart te slapen in zalen van 70p of een beetje meer te lappen voor een 2p kamertje. (ze noemden het royal)
Bijna misten we nog de boot omdat een Thai graag zijn vakantie fotos wilde laten zien van de hele wereld. pfft...
Komen we aanboord van dit stinkende schip. (penetrante pislucht in de lobby) Krijgen de sleutel van onze stal en lopen ernaartoe. Maar godsallejezus wat een topkamer! 

We kregen wel een gratis flesje water! En...... Een ligbad, tv, koelkast, radio, telefoon. En boven alles was deze boot top voor Wendy eindelijk een vegatarische boot!
Het meeste waar ik mij nog zorgen om maakte was al het plastic dat in de zee drijft. Het is echt belachelijk hoeveel er drijft, je verward grote kwallen met plastic zakken. Stiekem werd ik hier wel triest van.
In de ochtend ontbijtje naar binnen gehapt en een gratis lunch als afsluiter (volgens mij moesten ze het ontbijt goedmaken)
Eenmaal aangemeerd in Qingdao begon de taalbarriere overhand te nemen. Letterlijk niemand begreep ons. Best leuk! Verwarring alom! Na een stukje lopen en wat vage gebakjes verder bus 8 gevonden. We mochten zelfs gratis mee! (ok die gap snapte ons ook niet).
Next level! Station Qingdao. Het leek wel of we in het programme wie is de mol zaten. Probeer met handen en voeten een ticket naar Beijing te scoren! Het grote voordeel is je maakt nooit een fout. Je word altijd weer de juiste kant op gestuurd. Alles wordt zo strak in de gaten gehouden.
Paar tientjes verder en een ticket op zak klaar voor de grote stad. onee toch niet, geen slaapplaats! Tijdens het hilarische eten bestellen even een hotelletje kunnen regelen "waar ook niet-Chinese burgers" welkom zijn.

En zo zijn we weer bij het begin van ons verhaal gekomen.
Hopelijk krijgen we de kans in Kazachstan om wel echt een blog met fotos's te plaatsen. Voor nu moeten we het even doen met de reactie pagina.
Kortom we vermaken ons wel!